sábado, 7 de março de 2015

Poema Mirandês. Amadeu Ferreira. «Las arbles al abraço de l aire? Antoce, porque nun le dás tiempo a adundiáren ls delores que te sálen al camino? Nun bóndan ls que cuntigo camínan, que inda outros de outros buscas? Se todo has de acabar an scuro eiterno»

Cortesia de wikipédia

I lhuito por ti mesmo
(poema em mirandês, segunda língua oficial portuguesa)
O luto por ti mesmo
«Aguanta sien le pegares
fuogo als dies i déixa que pássen
serenos cumo bolo de páixaro
a la tarchica: nada puodes contra
la nuite a fazé-le selombra als dies
que han de benir; nun béilan

Las arbles al abraço de l aire? Antoce,
porque nun le dás tiempo a adundiáren
ls delores que te sálen al camino?
Nun bóndan ls que cuntigo camínan,
que inda outros de outros buscas?
Se todo has de acabar an scuro eiterno,

deixa que lhuza hoije I sol
puis puode ser manhana
un defenitibo nada:
que I lhuito
por ti mesmo seia I camino
d'antender cumo guapo cuntinar
puode l mundo apuis de seres pocho».
Poema de Francisco Niebro, in ‘Ars Vivendi Ars Moriendi’ (Âncora Editora, 2012)




«Aguenta sem pegares
fogo aos dias e deixa que eles passem,
serenos como voo de pássaro
à tardinha: nada podes contra
a noite a fazer sombra aos dias
que hão-de vir: não dançam
as árvores ao abraço do vento? Então,
porque não dás tempo a amolecerem
as dores que te saem ao caminho?
Não bastam os que contigo caminham,
que ainda de outros procuras?
Se tudo há-de acabar em escuro eterno,
deixa que brilhe hoje o sol,
pois pode ser amanhã
um definitivo nada:
que o luto
por ti mesmo seja o caminho
de entender como belo continuar
pode o mundo ser depois de seres nada».

JDACT